رشته جوشکاری

 بشر از ابتداي تمدن سعي مي‌كرد كه با اتصال اجسام برخي از نيازهاي خود را برطرف كند. اين اتصالات از به هم بستن شاخه‌هاي درختان و دوختن تكه‌هاي پوست حيوانات شروع شد و با گذشت زمان فن اتصال اجسام مختلف پيشرفته‌تر شد. كشف فلزات و وابسته‌های آنها يعنی آلياژها، با خواص متنوع نياز بشر را در متصل كردن قطعات فلزی بيشتر كرد و روشهای تازه ابداع شد. از جمله اتصالاتی كه بيش از دو قرن پيش مورد استفاده بوده می توان پرچ، پيچ و جوشكاری كوره‌ای را نام برد. استفاده از حرارت ناشی از سوختن گاز و ذوب موضعی محل اتصال (درز) قطعات فلزی باعث تحول بزرگ در اين فن شد و بر اين اساس روشهای جوشكاری زيادی به وجود آمد. جوشكاري را می توان جز صنايع مادر به حساب آورد، زيرا كمتر كارخانه يا مؤسسه توليدی و صنعتی را می توان يافت كه در آن حداقل يک كارگاه جوشكاری فعال وجود نداشته باشد.

 جوشکاری یکی از روش های تولید می باشد. هدف آن اتصال دائمی مواد مهندسی (فلز، سرامیک، پلیمر، کامپوزیت) به یکدیگر است به گونه‌ای که خواص اتصال برابر خواص ماده پایه باشد.